سوت پایان پایان آئین تماشا

   چند روز پیش در یکی از  ابر شهرهای ایران به تماشای فیلم سوت پایان نشستم . از سالن انتظار شروع می کنم و نکته جالب توجه اینکه تمام تماشاگران فیلم با کیسه هایی پر از چیپس و ساندویچ و تنقلات آماده باز شدن دربهای سالن بودند . هیجان  بسیاری برای خرید مواد غذایی در سالن موج می زد. از تماشای این صحنه ها دریافتم که اینجا آئین تماشا اینگونه آغاز می شود . وارد سالن که شدیم بر پرده تیزرهای تبلیغاتی بی کیفیت از فروشگاهها و نمایشگاه های همان شهر پخش شد و در نهایت با شروع تیتراژ فیلم صدای باز شدن چیپس ها و چق و چق کاغذ ساندویچ ها همچون گردانی که اسلحه های خود را برای یک جنگ تمام عیار مسلح می کنند به هوا رفت .اما پس از چند لحظه جادوی سینما همه آن صداها را خشکاند و تماشاگران تا صحنه های پایانی فیلم دست از چیپس خوردن کشیدند. 

و اما درباره فیلم باید گفت که از یک زاویه موضوع تقریبا تکراری فیلم جلب توجه می کند که بیم آن می رفت همچون بسیاری از فیلم های مشابه بلحاظ محتوا درگیر شعار زدگی و فیمینیسم شود اما کارگردان توانسته بود به مدد بکارگیری متناسب عناصر در کنار یکدیگر و ایجاد یک فرم متناسب از شعار زدگی فاصله بگیرد .در این فیلم چند نکته توجه مرا به خود جلب کرد : اول  حالت مستند گونه اثر بود . دوم بازی های روان و بدون تکلف و پیچیدگی و یکدست سوم موسیقی و فضای صوتی و موسیقیایی اثر که همچون بازی ها حضوری تنیده در متن روایت داشت . در واقع در نحوه تصویربرداری ُ بازی ها ُ آهنگسازی و حتی نگارش فیلمنامه نوعی واقع گرایی و یکدستی موج می زند که باعث شده اثر بدور از تکنیک های فرمالیستی و با نگاهی ملموس به جامعه در ارتباط با مخاطب موفق باشد .  

انتخاب موضوعی از بطن اجتماع که البته در سالهای اخیر بسیاری از اهالی سینما از نزدیک با آن درگیر بوده اند و پرداختی روان از آن علاوه بر روایت داستانی جالبی کارکردهای اجتماعی و فرهنگی دیگری را نیز برای فیلم به ارمغان آورده ...