رقص

رقص بیانی است قدرتمند.

  با زمین و آسمان  سخن می گوید.

 از شادی ها، ترس ها و آرزوهایمان سخن می گوید.

 رقص در حالی که حالت ذهن یک فرد را و خلق و خو و شخصیت مردم را نشان می دهد از امری نامرئی نیز صحبت می کند  .

همچون بسیاری از فرهنگ ها در جهان، مردم بومی تایوان نیز در دایره می رقصند .

 پیشینیان معتقدند که شرور در بیرون دایره نگه داشته می شوند  .

 گرما و حس جمعی یکدیگر را با  گرفتن دست یکدیگر به اشتراک می گذارند.

 رقص مردم را به همدیگر نزدیک میکند .

 رقص در همان نقطه ی غیاب رخ می دهد .

 حرکتها به محض اتفاق افتادن غیب می شوند  .

 رقص فقط در آن لحظه فانی وجود دارد.

 این نکته مهمی است. استعاره ای است از خود زندگی.

لین هوای مین