در روز جهانی تئاتر، از همکارانم نمی پرسم ازتئاتر چه بدست آورده ایم، که قطعا در شمار نمیگنجد.
می خواهم بپرسم ما برای تئاتر چه کرده ایم؟
امروز تئاتر را آنچه باربا بر آن نام می نهد یعنی " جزیره کوچک آزادی" نمی یابم . تئاتر را کمترمحملی برای آزادی، اندیشه ورزی، انسان بودن و برداشتن فاصله ها می یابیم . می بینیم که متاثر از فرهنگ سرمایه داری نیم بند لجام گسیخته ،تئاتر را محملی کرده ایم برای تبلیغ، برای تقلید ، برای خودنمائی ها و برای حضور مد بر روی صحنه .
صنعت تبلیغات به مدد امکانات هنر نمایش به زندگى مردم رخنه کرده است ،و شهروندان را نمایش زده کرده، آنهم نمایش های دروغین و غیر صادقانه تا فروش را روز افزون کند. شهروندان هر روز وهر لحظه در برخورد با رسانه ها و شبکه های تلویزیونی و حتی در منظره عبور و مرور اتوبوس ها با نمایش مواجه هستند .
در این اوضاع ما به عنوان هنرمند تئاتر نیز محو و محصور تبلیغات و رسانه شده ایم. تئاتر که روزی بی واسطه ترین ارتباط انسانی را با مخاطب خود داشت، امروز از الگوی تبلیغات و مد به عنوان واسطه ارتباطی مدد می گیرد.
یا در محتوی آثار مستبدانه به تبلیغ یک اندیشه و ایدئولوژی می پردازیم یا در شکل آثارمان از نمایشنامه هایمان گرفته تا شخصیت پردازی، بازی ها ، طراحی لباس و صحنه و نور و ... الگوی ما نه هنر که تبلیغات است و مهمترین هدف نیز فروش روز افزون.
عقیده دارم تئاتر بهتر است یک فضای جدید برای خود ایجاد کند . فضایی که بتوان صادقانه ترین رنگ ها ، آواها ، طرح ها و نورها را در آن یافت، تئاتری که نمی خواهد تماشاگر را شگفت زده کند، تئاتری که طبیعی است، رنگ و بوی طبیعت دارد و فاصله ها را بر می دارد .
تئاتر دستگاه تبلیغ نیست، تئاتر استبداد رای ندارد، تئاتر فریب نمی دهد، تئاتر تقلید نمی کند، بلکه نقد میکند و می آفریند.
و باز می پرسم ما برای تئاتر چه کرده ایم ؟
مجید سرنی زاده
هفتم فروردین 1395